Een taal is een dialect met een vlag, schreef Anthony Burgess (meen ik). De uitvinding van de historische naties van Spanje rond een eeuw geleden vereiste het samenstellen van normatieve dialecten te samen met vlaggen, liedjes, dansjes, heilige bomen en verscheidene andere veelal in Duitsland bedachte volkssymbolen. De afgelopen twintig jaar zijn de steden aan de beurt geweest, en dat is de reden waarom de Barcelonese belastingbetaler gisteren een rekening van negen miljoen kreeg.
In 1984 besloten de locale politici de knoop door te haken: Barcelona moest een vlag hebben, want anders zouden de mensen niet meer kunnen werken, de zon zou niet meer opgaan in het oosten, en een gigantische draak zou alle maagden opeten. Snel gingen ze te werk en kwamen op deze, oorspronkelijk door de gemeenteraad aangenomen op 3 mei 1906.
Na een tijdje werden de heren weer onrustig. Er werd niet echt hard gewerkt, het weer viel tegen, en maagden waren er ook niet meer te vinden. In 1996 kwam er een nieuw ontwerp dankzij een deal tussen de socialisten en de gematigde nationalisten in de raad. In hun haast besloten ze de wettelijke procedures te negeren, die er zijn om te voorkomen dat de burgeroorlog weer uitbreekt. De plaatselijke vereniging van vlaggendeskundigen ging procederen en haalden telkens weer gelijk op grond van gebrek aan respect voor procedure en voor heraldische tradities. In juni ging de gemeente voor een laatste keer in beroep, hetgeen door de Catalaanse Hoge Raad (Tribunal Superior de Justicia de Cataluña) nu is verworpen.
Maar wat nu? De socialisten – nog steeds aan de macht, maar afgestraft in de locale verkiezingen van mei wegens arrogantie – zeggen te streven naar consensus. De gematigde nationalisten, die stemmen verloren aan de neo-fascisten, willen op zoek naar nieuwe, historische symbolen. Toevallig willen de neo-fascisten dat ook. En de conservatieven van de nationale regeringspartij, alsmede de vlaggendeskundigen, willen terug naar de 1906/1984 variant.
Afgezien van de prijs van de in 1996 doorgevoerde veranderingen en de juridische kosten sindsdien, gaat het negen miljoen kosten om alles weer te veranderen. En dit terwijl de enige vlag waar de bevolking om geeft – dit schrijft de hoofdredacteur van La Vanguardia vanochtend – is de groene op het strand.
Vlaggen gebaseerd op voorbeelden van la Societat Catalana de Genealogia, Heràldica, Sigil·lografia, Vexil·lologia i Nobiliària.
Similar posts
- Sommige van mijn beste vrienden…
John Chappell heeft een goede polemiek (2003/06/09) over de uitspraken van een van de kandidatvoorzitters van Barça. Meneer Llauradó heeft de - Drukke Duitsers (1)
Jaume wordt me even te veel vandaag. Waarom? Stress, omdat ik geen drukker weet te vinden hier die (a) een computer - McDonald’s glocaliseert, maar moet nog ontdekken wat de lui hier vreten en, erger, wat aan hen vreet
Rosita uit Barcelona. - Zwarte film enzovoort
Ik ga vanmiddag naar het film noir festival te Manresa om Parranda (1977) te zien en dan naar director Gonzalo Suárez - Jacobus verovert in onregelmatige afleveringen
“Eh?! Duh Moâhse koning gaat onze Jaume in zèn reit nemen?!”
Een taal is ook een dialect met een leger, niet waar?
Jij hebt gelijk, en het is Jiddisch ook nog. Max Weinreich, Der Yivo un di Problemen fun undzer Tsayt (1945): A shprakh iz a diyalekt mit an armey un a flot.
Een groene vlag is ook weer verwarrend. Betekent het dat het water verschoond is van haaien? Of dat het strand is ingenomen door Libische troepen?
De andere kleuren zijn geel (= die moeten wel silicoon zijn! vin’k nie gezond…) en rood (= ober in chiringuito is erg traag. communist?).