Dr Andreu en z’n toverpillen

Een man loopt de apotheek binnen en zegt dat z’n keel zeer doet. Zegt de apotheker: “Ik heb wat pillen van Dr Andreu, ze doen het erg goed.” “Nee, nee, die niet.” “En waarom dan?” “Dr Andreu, dat ben ik.”

Salvador Andreu (1841-1928) was een van de eerste belangrijke fabrikanten van farmaceutica in Spanje, niet omdat zijn pillen beter waren dan andere maar omdat hij als eerste iets begreep van brand management. Zijn Pasta Pectoral was vooral gewild in Latijns-Amerika, maar hoe zijn winsten naar Barcelona te domiciliëren zonder door de belastingdienst lastig te worden gevallen?

Foto van zijn winkel aan la Rambla anno 1882 van Manuel Arranz Herrero’s La Rambla de Barcelona: Estudi d’Història Urbana

Als je hier een huis koopt, ga je met de verkoper naar de notaris om diverse aktes te ondertekenen. Tijdens de ceremonie wordt verwacht dat iedereen behalve de twee contracterende partijen de kamer verlaat, zodat jij het deel dat je contant gaat betalen – belastingvrij, dus – kunt overhandigen. Als je zoiets niet geregeld hebt, word je voor idioot verklaard. Onroerend goed transacties waren toen ook een uitstekende manier om geld wit te wassen, en Dr Andreu besloot om mee te doen met de fin de siècle speculatiegolf. En, omdat hij werkte met architecten en ondernemers zonder naam doch met elementaire management vaardigheden, werd zijn project een groot succes. (Vgl Gaudí/achterlijke aristocraten/Parc Güell.)

In 1899 stichtte onze doctor (hij was het echt) la Societat Anónima Tibidabo (dwz Tibidabo NV), met als doel de creatie van een pretpark op de eponieme piek, de hoogste (512m) van de bergketen achter Barcelona. Pretpark Tibidabo moest de nieuwbouw eromheen (waar hij ook aan deelnam) aantrekkelijker maken voor Barcelona’s nouveaux riches, en het pretpark en zijn Blauwe Tram (el Tramvía Blau) en kabelspoor doen het allemaal nog steeds hartstikke goed.

Het merk Dr Andreu is nu eigendom van megapillenboeren, Roche Farma, die onder zijn naam pilletjes tegen het droge hoest verkopen. Als actieve ingrediënten worden genoemd Dextrometorfano en Benzoato sódico. Zijn oorspronkelijke recepten heb ik nog niet gevonden, maar het produktieproces zal misschien wat simpeler zijn geweest. Men vermoedt, bijvoorbeeld, dat hij tot 1914 marihuana in zijn anti-asmatische sigaretten stopte. En in zijn 1923 bestseller, La farmacia en Casa, beschrijft hij wijn als “een hygienische, stimulerende, antispasmodische en antiseptische drank”.

Foto van eBay

Om een of andere reden is hier een slechte nouvelle vaguisme (Le Voleur de Tibidabo) gefilmd, maar ik wacht nog steeds tevergeefs op een Kingkongachtige sex ‘n’ horror flick. Het heeft waarschijnlijk geen zin om te melden dat ik beschikbaar ben voor de hoofdrol.

Andere bronnen: oa M van L’Institut Municipal d’Hisenda de Barcelona, de Gemeente Barcelona, Expansión. Mop van La Gateta, de ondernemingsraad van een ziekenhuis hier. Gerelateerde tochten: Sant Cugat naar Barcelona en de Serra de Collserola.