Volg-de-kale is nog jong maar begint nu als een Engelse trein te lopen: misschien komt het ooit eens een keer aan. Mijn klanten zijn voornamelijk Britten, waarvan veel uit het markante wereldje dat The Ramblers’ Association heet. (Niets te maken met Theo Uden Masman, helaas.) Daarnaast zijn er Amerikanen, Australiërs, Canadezen en Hollanders, maar de laatste tijd word ik gekgebeld door werkloze Spanjaarden. Ze hebben mijn nummer op een lijst gezien. Ze willen werken in de bergen. Want de bergen zijn mooi. Weg uit de smerige stad. (De oorlog was verkeerd.) Ze zijn 32, maar zien er veel jonger uit.
Na ’68 en de tegenslagen van de jaren daarna, gingen enkele burgerlijke bommengooiende Franse filosofiestudenten de bergen in om als schaapherder de maatschappij te verbeteren. Niet erg origineel, zou je denken, maar helaas zijn er nog steeds delen van de Ariège (Franse Pyreneeën) waar je als empirisch-rationalistische wandelaar beter niet kunt wezen, tenzij je erg van conversaties houdt die beginnen en eindigen met het woord Sartre. (En dan heb ik het nog niet over de ezelvrouw gehad.)
Spanjaarden deden dit niet. Niet in de jaren 50, toen het platteland een hongerige ellende was, en evenmin in de jaren 60 en 70, omdat men toen niet genoeg kon krijgen van de vrijheid en blijheid van De Stad, hetzij Barcelona of – ‘t aards paradijs – Amsterdam. Alleen één geval is mij eigenlijk goed bekend, dat van el Solitari, Gori Jover.
Gori kwam uit een revolutionaire fabrieksstad, Terrassa, en moest na de oorlog met de hele buurt de bak in. Hij bleef er acht jaar zitten en moest daarna op minstens 10km van zijn geboortestad gaan wonen. In plaats van kamers in Barcelona te nemen, ging hij de bergen achter Terrassa in en woonde er 13 jaar lang in een verschrikkelijke hol. Daar leefde hij van konijnen en de magere opbrengsten van steenkool die hij met grote moeite uit de rotsen futselde. Hij stierf in 1986 op 90-jarige leeftijd, maar ik kan je zijn grot en bron laten zien als je meegaat op deze wandeling.
Nu is de wereld aan het veranderen, en op het platteland kom je best wel veel krakers tegen, met hun nieuwbouwhutjes en niet rookbare gewassen. Soms zijn ze goed verborgen, maar langs deze route weet iedereen dat er mensen wonen die er niet wonen. Bestuurders, ambtenaren en eigenaren van grote villa’s willen ze vaak wegkrijgen om groene zones met BBQ-plekken te maken. Maar oude mensen hebben er minder geen last van. In tegendeel, ze weten dat veel gebieden die tegenwoordig op het stadhuis oerwoud heten gewoon boerenland waren tot in de jaren 40.
Similar posts
- Herfst
De bladeren vallen, en deze herfst worden langs de kust ten noorden van Barcelona de jaren 50-70 weggeveegd. Fabriekshallen, kasseienstraten, krotten - Licht aan, niemand thuis
Pyongyang heeft tien auto’s geproduceerd … en hier is de video. Kim Jong Il laat zijn fansite beheren door Alejandro Cao de - Trappenhuis
Arme vrouwen in oude gebouwen in de oude stad hebben allemaal stevige kuiten omdat ze elke dag met de boodschappen naar - Flashmob: vervolg
Geen neo-Nazis, helaas, tenzij de twee dronken Italianen (?) die meededen met de Columbus-groet iets te verbergen hadden. Hier lopen de - Ambtenaren
De politie in Barcelona doet alleen wat tegen mensen die niet stinken, zich vreedzaam gedragen, en vooral geen problemen willen krijgen.
Comments